Pekin

Stolica Chińskiej Republiki Ludowej, drugie największe miasto Chin, najważniejszy ośrodek polityczny i kulturalny kraju. Nazwa Pekin oznacza: „Północna Stolica”. Za czasów dynastii Zhou nazywane Yangjing (dziś nazwę tą nosi miejscowy browar), było następnie stolicą państwa Kitanów. Pierwszy raz ogólnochińskie znaczenie miasto uzyskało za panowania Mongołów, gdy chan Kubilaj ustanowił je stolicą swojego imperium pod nazwą Dadu („Wielka Stolica”). Sławę przyniosły mu opisy Marco Polo, który nazywał je Chanbałyk. Obecna nazwa pochodzi z XV wieku i została nadana przez dynastię Ming, której władcy przenieśli stolicę z Nankinu do Pekinu i zbudowali najważniejsze obiekty, m.in. Zakazane Miasto i Bramę Tiananmen. Pekin pozostał stolicą za czasów mandżurskiej dynastii Qing, ale utracił to miano za czasów Republiki Chińskiej. Zdobyty przez wojska Czang Kai-szeka w 1927 r. w wyniku Wyprawy Północnej został przemianowany na Beiping, czyli „Spacyfikowaną Północ” (w wielu źródłach błędnie podaje się tłumaczenie tej nazwy jako „Północny Pokój”). Swą nazwę i ogólnonarodowe znaczenie odzyskał po zwycięstwie komunistów w wojnie domowej. Tutaj 1 października 1949 r. Mao Zedong proklamował powstanie Chińskiej Republiki Ludowej. Okres ChRL to planowy rozwój miasta, połączony z przebudową w duchu socrealizmu i niszczeniem starych dzielnic. Gwałtowny rozwój miasta rozpoczął się jednak dopiero od 1979 r. i trwa do dziś. W 2008 r. odbyły się tutaj Igrzyska Olimpijskie, będące wielkim sukcesem organizacyjnym i propagandowym Chin. Pekin to obecnie najciekawsze pod względem turystycznym miasto Chin.

Najważniejsze miejsca do zobaczenia: Plac Tiananmen, Brama Tiananmen, Zakazane Miasto, Mauzoleum Mao Zedonga, obiekty olimpijskie, Świątynia Nieba, Pałac Letni.

Pozostałe miejsca: Świątynia Lamy, Świątynia Konfucjańska, Stary Pałac Letni, kościół św. Józefa, Katedra Południowa, Meczet Białej Krowy, budynek CCTV, Teatr Narodowy.

Zalecany minimalny czas pobytu: 3 dni.

Na zdjęciu: Plac Tiananmen.

Tekst: Michał Lubina