Ain Dara

Miejscowość w północnej Syrii w dolinie rzeki Afrin, leżąca ok. 40 km na północny wschód od Aleppo. Ain Dara słynie z ruin świątyni neohetyckiej z przełomu X i IX wieku przed Chrystusem (epoka żelaza). Był to okres gdy na północy Syrii istniały niewielkie państewka Hetytów, których imperium na Wyżynie Anatolijskiej upadło ok. roku 1200 przed Chrystusem w wyniku najazdu Ludów Morza. Ain Dara leżała na terenie jednego z takich państewek zwanych neohetyckimi. Świątynia poświęcona była prawdopodobnie bogini Isztar (odpowiednik sumeryjskiej Innany) – będącej semicką boginią płodności, miłości, wojny i seksualności. Wiele ze swojej osobowości, cech charakterystycznych i mocy Isztar dała bogini Asztarte – popularnej wśród Kananejczyków, Fenicjan i Kartagińczyków. Jej symbolem jest lew, a u Fenicjan jej atrybutem były również sfinksy.

Wykopaliska w Ain Dara rozpoczęto w połowie lat pięćdziesiątych po przypadkowym odnalezieniu na miejscowym tellu fantastycznie rzeźbionych lwów z bazaltu. Główne prace archeologiczne przeprowadzono dopiero w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych. W świątyni zachowały się fragmenty bazaltowych ścian z płaskorzeźbami zwierząt i skrzydlatych sfinksów oraz kamienne rzeźby wielkich lwów. Na podłodze świątyni wyryte są ślady ogromnych stóp, co miało dowodzić obecności bóstwa w sanktuarium.

Świątynia w Ain Dara powstała w tym samym okresie, co żydowska świątynia króla Salomona i pod wieloma względami jest do niej bardzo podobna. Badacze znajdują analogie zarówno co do układu pomieszczeń jak i zdobienia. Porównań dokonują na podstawie lektury Księgi Królewskiej Starego Testamentu. Niektórzy z uczonych uznają nawet świątynię w Ain Dara za najbardziej zbliżoną do świątyni jerozolimskiej spośród wszystkich innych znanych nam budowli.

Najważniejsze miejsca do zobaczenia: tell z odsłoniętymi ruinami świątyni Isztar oraz dwa bazaltowe lwy.

Zalecany minimalny czas pobytu: 40 minut.

Na zdjęciu: skrzydlaty sfinks przy wejściu do świątyni.

Tekst: Maciej Kołodziejczyk i Jarosław Poniewiera

Zdjęcie: Jarosław Poniewiera

Literatura: Burns R., Monuments of Syria. An Historical Guide, I.B.Tauris, London 1999 Abou Assaf A., The Temple Of Ain Dara